2 listopada 2025.
„Nie chcemy, abyście nie znali losu zmarłych, abyście nie smucili się jak ludzie bez nadziei. Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli, Bóg przez Jezusa przyjmie do siebie. I tak zawsze będziemy z Panem. Pocieszajcie się więc nawzajem tymi słowami.” (1 Tes 4, 13-14. 17b-18)
Dzień Zaduszny powinien służyć nam przede wszystkim odnowieniu naszej wiary w zmartwychwstanie. Nie chodzi o to, aby wierzyć w coś, co jest pocieszające i przynosi nam ogromną ulgę, ponieważ wygodnie jest nam w to wierzyć, ale dlatego, że mamy pewność, iż jest to prawda, ponieważ Chrystus zmartwychwstał. Zmartwychwstanie Chrystusa, jako fakt historyczny i potwierdzony, jest fundamentem, na którym opieramy naszą wiarę w zmartwychwstanie, w życie wieczne. Jeśli ta wiara przynosi nam ulgę i pocieszenie, jeśli napełnia nas nadzieją, tym lepiej dla nas. Ale nie wierzymy w zmartwychwstanie ze względu na jego pocieszające owoce, ale dlatego, że Chrystus naprawdę umarł i naprawdę zmartwychwstał. Jego miłość pokonała śmierć.
Po drugie, w tym dniu powinniśmy modlić się za naszych bliskich, którzy odeszli. Jest to nasz obowiązek wynikający z wdzięczności wobec nich. Nie modląc się za nich, nie wypełniamy czwartego przykazania, ponieważ to, czego oni teraz potrzebują, to nie nasze jedzenie ani lekarstwa, ale nasze modlitwy.
Wreszcie, powinniśmy wykorzystać ten dzień, aby przypomnieć sobie przykład, jaki pozostawili nam ci, którzy odeszli. To jest prawdziwe „dziedzictwo”. Ich zachowanie, tak często godne naśladowania, nie powinno zostać zapomniane, ale powinno pomóc nam żyć w taki sposób, aby oni, z nieba, byli z nas dumni.
Postanowienie: Odnowić wiarę w zmartwychwstanie i zwycięstwo miłości nad śmiercią, modlić się za zmarłych i przypomnieć sobie, co warto w nich naśladować.