22 czerwca 2025.
Gdy zapadł wieczór, przyszło do Niego Dwunastu i rzekło: »Odpraw lud; niech idą do okolicznych wiosek i gospodarstw szukać pożywienia i noclegu, bo tu jesteśmy na pustkowiu«. A On rzekł do nich: »Wy dajcie im jeść«. (Łk 9, 12-13a)
Są teolodzy, którzy uważają, że cud rozmnożenia chleba i ryb nigdy się nie wydarzył, że był to jedynie owoc nawrócenia uczniów, którzy dzieląc się tym, co mieli, sprawili, że wystarczyło dla wszystkich. Ta teoria nie jest prawdziwa. Ten cud naprawdę się wydarzył, nawet jeśli w nauczaniu tego fragmentu Ewangelii rzeczywiście jest wezwanie do solidarności. Słowa Chrystusa: „Dajcie im jeść” powinny nieustannie rozbrzmiewać w naszych uszach. Jest to polecenie, które Pan kieruje do nas, aby pobudzić naszą hojność i dzielić się tym, co mamy, z tymi, którzy tego nie mają i którzy tego potrzebują. Ale w tym fragmencie Pan modlił się również o cud.
W ten sam sposób jesteśmy zaproszeni do modlitwy o pomnożenie niezbędnych dóbr na wypadek, gdyby to, co zebraliśmy w ramach solidarności, nie wystarczyło, oraz o nawrócenie serc tych, którzy mają nadwyżkę dóbr, aby zdecydowali się podzielić nimi z potrzebującymi. Zwykle ci, którzy się modlą, czują się poruszeni do dzielenia się, a ci, którzy z miłości do Boga czują się wezwani do modlitwy, aby podziękować Bogu za to, że mogli podzielić się tym, co mieli z potrzebującymi. Dlatego w święto Bożego Ciała musimy pamiętać o obu rzeczach: wezwaniu do solidarności z bliźnimi poprzez uczynki miłosierdzia i wezwaniu do solidarności z Chrystusem, stałym samotnikiem w tabernakulum, który jest ubogim człowiekiem potrzebującym naszej miłości.
Postanowienie: Umiłowanie Chrystusa, obecnego w Eucharystii, odwiedzanie Go i przyjmowanie Komunii. Miłosierdzie z Chrystusem, obecne w naszym bliźnim, poprzez solidarność.