5 maja 2024.
To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeśli czynicie to, co wam przykazuję. (J 15, 15-17)
Często myślimy, że Bóg musi być z nas zadowolony, ponieważ nie robimy nic złego. Przeprowadzamy rachunek sumienia i wydaje nam się, że przeszliśmy przez życie prawie bez grzechu śmiertelnego. Ta refleksja kontrastuje z wyobrażeniem świętych o sobie samych; zazwyczaj byli oni pełni udręki i uważali się za wielkich grzeszników, nawet jeśli ich ręce były pełne prawdziwie heroicznych czynów miłości.
Powinniśmy starać się nie robić niczego złego, nie popełniać żadnego grzechu, zwłaszcza grzechów śmiertelnych, które zrywają naszą relację z Bogiem. Jest to jednak niewystarczające. To tak, jakby drużyna piłkarska miała ustalić swoją strategię, umieszczając wszystkich swoich zawodników w polu karnym, aby drużyna przeciwna nie strzeliła gola. W najlepszym przypadku uzyskaliby remis. Grzechy są bramkami, które nam strzelają, dobre uczynki są bramkami, które zdobywamy, a ostatecznie liczy się wynik, zarówno za, jak i przeciw. Co więcej, łatwiej jest zdawać sobie sprawę z popełnionych grzechów, a tym samym żałować za nie, niż z czynów miłości, których nie popełniliśmy, tak zwanych “grzechów zaniechania”, które są równie częste, co ignorowane. Być może to jest klucz do zachowania świętych: byli zakochani w Chrystusie i chociaż zrobili dla Niego tak wiele rzeczy, wszystko wydawało się niewystarczające. Mieli tak wiele miłości, że uważali się za zadowolonych tylko wtedy, gdy oddawali swoje życie za Umiłowanego, za Boga. Naśladujmy świętych: nie zadowalajmy się tym, że nie czynimy zła, dążmy do czynienia dobra, do oddania Bogu wszystkiego, co możemy, z miłości do Niego.
Postsnowienie: Unikać wszelkiego grzechu śmiertelnego, a jednocześnie nie przegapić okazji, by czynić dobro, pomagać innym, naprawiać naszymi dobrymi uczynkami popełnione zło.